Vivimos no Rural
lunes, 29 de abril de 2019
martes, 19 de junio de 2018
jueves, 15 de febrero de 2018
lunes, 18 de diciembre de 2017
Gandeiría Roidiz
“Ganadería Roidiz”
Proxecto situado na parroquia de Ribadeume no concello de As Pontes.
Mantivemos una conversa con Jorge Filgueira, fillo e neto de gandeir@s. Ten una
sociedade formada pola sua mai, Mª Elena Bellas e a sua moza, Teresa Molina.
Dende
pequeno soubo que a súa vida profesional sería na gandeiría, o seu avó tiña un
posto de monta e tiña preto una queisería que lle mercaba a sua produción de
leite, posuía 27 cabezas e como nos contou Jorge, era un home moi atrevido ao
que non lle asustaba ser pioneiro, foi o primeiro da zona que fixo un establo
para gardar ó gando, isto foi nos anos 70 e claro, marcou tendencia.
A
gandeiría foi crecendo e xa coa súa mai, Mª Elena, chegaron a ter 50 cabezas e
agora na actualidade contan con 70 querendo chegar a unhas 100. Na actualidade
están nun período de conversión e contan para o ano 2018 ter o certificado en
ecolóxico.
- Jorge,¿Por qué decidiches ser
gandeiro?
Sempre
o souben. Cando rematei 8º de E.G.B. lémbrome que nos fixeron una proba para
saber se éramos mais aptos para estudiar unha F.P. ou B.U.P., eu saín que
podería valer para calquera das dúas, pero eu xa o tiña claro. Aínda que tamén
sabía que para coidar vacas tiña que formarme e así é que fixen o Ciclo de
Explotación agraria extensiva, un módulo de Marketin, outro de Xestión e outro
mais de Paisaxes e Medio Rural. É un erro pensar que para coidar vacas vale
calquera, hai que saber moitas cousas.
-
Fálanos dos momentos no camiño: primeiro dos difíciles, desilusionantes,
problemáticos,… e despois dos gratificantes, fermosos, estupendos,…
O que
se me ven á cabeza como momento difícil
para nós e para o noso gando foi cando hai uns anos empezou a estenderse a
enfermidade que transmiten as carrachas, coñecida como babesia. Foi moi duro xa
que trátase dunha enfermidade na que moitos animais non aguantan a medicación e
os que a soportan teñen una recuperación moi lenta. Tivemos que recurrir a
axudas para estabilizarnos pero había moitos momentos que pensábamos que non
íamos poder con ela.
En
canto aos momentos positivos, para
mi son moitos e podo dicir que tódolos días, cando nace una becerra, despois de
coidala e criala chega á idade na que xa está preparada para parir, vivir ese
ciclo faime feliz. Calquera momento é satisfatorio, meterme na fraga, ver
bichos,… valorar todo o que me rodea, se non tivera todo iso non houbera elixido
estar aquí, deso estou seguro.
- ¿Qué repercusión tivo na zona
que vosoutros esteades aí?
Pois
non sabería dicir se o noso traballo fixo algo na zona, aínda que pensándoo
ben, o meu avó foi o primeiro en ter un establo e esa idea contaxiou ao resto
d@s veciñ@s. Tamén fomos os primeiros en decidir que no verán as vacas estaban
millor quedándose fora a pasala noite, aproveitaban a fresca, isto daquela era
una tolería, hasta que comprobouse con feitos que era moi bo. A miña casa foi
pioneira no ensilado en bolos, no uso de maquinaria novidosa,… Facemos un
sistema de pastoreo orixinario de Francia que se chama Pastoreo Voisin. Todo
isto xenera, ao principio moitas críticas, hasta que co paso do tempo demostras
que funciona.
- Jorge, según o teu entender,
¿qué camiño ten que seguir o rural para que viva?
O
primeiro que penso e que os e as que vivimos na actualidade no rural temos que
producir algo que se teña que recoller tódolos días, abandonar completamente o
monocultivo extensivo forestal que está matando o noso entorno.
Darlle valor ao noso, imprescindible.
Formarse para poder levar a cabo calquera actividade ou profesión
relacionada co rural, non infravalorar os oficios pensando que calquera pode
facelos, a ignorancia é moi perigosa.
Abrirnos a ver e observar outros países onde o campo está vivo e xenera
benestar, como por exemplo, Francia, Bélgica, Alemania,… xa que nos temos un paraíso
de entorno e teríamos todo o necesario para logralo.
Contacto “Ganadería Roidiz”:
e-mail: ganaderiaroidiz@gmail.com .
O Forno das Candeas
Sabela empaquetando bolachas
“O Forno das Candeas”
Proxecto situado no lugar A Tabeira, na
parroquia de Golmar pertencente ao concello de Laracha, na provincia da Coruña
onde Sabela e Luis formaron una empresa C.B. chamada “O Forno das Candeas”.
Os seus inicios veñen de cando decidiron
asentala sua vida no Courel, onde estiveron sete anos, traballaban un souto e
reconstruiron un sequeiro para basear a súa producción en productos derivados
da castaña: fariña, pan, bolachas e magdalenas, ademáis da comercialización do
propio froito, alí o seu proxecto coñecíase co nome de “O Sequeiro da Portela”.
Fai dous anos decidiron cambiar de lugar e
foi cando se asentaron nun lugar do concello de Laracha donde ampliaron os seus
productos e agora mesmo a través do Forno das Candeas comercializan pan de
diferentes fariñas: trigo, centeo, millo e a sua especialidade o de castaña e
continuaron coa sua producción de bolachas.
Pertencen á Asociación Labrega Natura que
está formada por socios e socias a título persoal, empresas e cooperativas que
viven e desenrolan os seus proxectos na contorna de Bergantiños.
Lles preguntamos a Sabela e Luis polos seus
momentos no camiño que levan percorrido,
¿Podedes resumirnos cales son os elementos
facilitadores e os elementos que dificultaron o voso camiño?
Sabela: vou a nomear dous
aspectos que para min entorpecen ou dificultan o noso camiño:
-
Os precios
dignos e xustos dos nosos productos, xa que no sector alimentación nos teñen
habituados a una tirada polo baixo do precio dos alimentos.
-
A ignorancia
nosa de non ser continuadores das tradicións rurais e eso provoca que aparezan
dificultades na xestión do territorio. Cando cheguei ao Courel tiven que adicar
mais de tres anos en estar en convivencia continua cos e coas veciñas aprendendo,
o Courel foi para min una segunda universidade.
Luis: para min o que se
me ven á cabeza neste momento é a incapacidade para crear comunidade cercana,
persoas coma nos, con nenos e nenas, compartir o proxecto,… cercanos en
distancia xa que na montaña ese é un gran problema. En Laracha isto
conseguímolo.
En canto os aspectos
facilitadores do camiño Sabela o resume nunha frase “todo o aprendido”
Luis: Sempre saindo de
nos un respeto total polo que alí xa había a hospitalidade da xente da montaña,
nos fixeron sentir arroupados e apoiados.
Sabela e Luis desde a vosa experiencia ¿qué camiño
ten que seguir o rural para que viva?
Sabela: Para min está
claro, que as persoas nos xuntemos, nos organizemos, a volta aos traballos
comunitarios, fai pouco leín una frase que resume isto”Sos, imos mais rápido
pero xuntos e xuntas chegaremos mais lonxe”. Outro factor moi importante para
que as aldeas sigan vivas e saber que dependemos das ciudades e das vilas, xa
que é donde están os e as consumidoras aos e as que hai que concienciar do que
consumen, que sexan persoas activas no consumo e que saiban apoiar aos e as
productores e productoras.
Luis: Eu faría una
diferencia entre a montaña e o resto do rural, así que para que a montaña siga
viva e que sexa mais fácil xenerar novos asentamientos terían que existir unas
axudas brutales para os/as habitantes da montaña, por exemplo, beneficios
fiscais, facilidade de servicios,… E para o rural en xeral, comparto con Sabela
a necesidade de xuntarnos e que dalgún xeito a administración ten que darse
conta de que ter xente vivindo fora das cidades costa menos cartos xa que isto
implica que os camiños están limpos, as terras cultivadas o que provoca una
loita natural contra os incendios,…Teñen que darlle a volta, a xente no rural coida
un territorio distribuindo o esforzó para tal fin. E por suposto invertir moito
en educación alimentaria a cal repercutiría directamente na saude das persoas o
cal nos levaría a reducir o gasto público en sanidade.
Para contactar co Forno
das Candeas:
-
Facebook:
fornodascandeas
miércoles, 25 de octubre de 2017
Suscribirse a:
Entradas (Atom)